Een patiënte van 62 jaar die in december 1998 werd geopereerd aan een adenocarcinoom van het endometrium en vervolgens cycli van bestraling en antihormonale behandeling heeft ondergaan. Na een peritoneale verdikking en de groei van enkele lymfeklieren vanwege carcinomatose, neemt het ovariale CA antigeen progressief toe, ondanks een behandeling met tamoxifen, totdat deze op 3 juni 2002 een waarde bereikt van 125 UI/ml (normale waarde 0-35). Vanuit klinisch oogpunt is de toestand van de patiënte achteruit gegaan, met verzwakking, een algemene toestand van zwelling, intestinaal meteorisme met onregelmatige ontlasting, een constant zwaar gevoel en instabiliteit van de bloeddruk. In juli en oktober 2002 wordt er een endoperitoneale katheter aangebracht via welke cycli van natriumbicarbonaat van 5% (400-500 cc) worden toegediend, afgewisseld met intraveneuze cycli. De klinische toestand verbetert constant totdat er een normale gezondheidstoestand wordt bereikt; het ovariale CA antigeen neemt progressief af en bereikt in maart 2003 een waarde van 49,70 UI/ml, die ook in juni 2003 wordt bevestigd. Een laatste CT-scan van juni 2003 bevestigt de regressie van de peritoneale carcinomatose en een stabilisering van de afmetingen van de lymfeklieren ten opzichte van het voorgaande jaar. Dit komt eveneens naar voren uit een CT-scan van september 2004.
Ik ben op 18 december 1998 geopereerd aan een endometriaal adenocarcinoom. In februari-maart 1999 heb ik 29 bestralingssessies gehad. De normaal uitgevoerde controles, in de laatste maanden van 2000, duidden op een verandering in het ovariale CA antigeen.
Na onderzoek bleek uit de CT-scan dat er tumorcellen aanwezig waren in de lymfeklieren. Op de afdeling oncologie werd ik behandeld met tamoxifen, waar ik na een tijdje echter vanaf ben gestapt, omdat ik had besloten mij te laten behandelen door dr. Tullio Simoncini.
Op 20 juli 2002 bracht dr. […] een percutane endoperitoneale katheter aan en begon de behandeling met natriumbicarbonaat van 5%.
De CT-scan tijdens een controle op 6 september duidde op een toestand van stabilisering ten opzichte van de voorgaande van mei 2002 en de eerdere verdikkingen, waarschijnlijk door peritoneale carcinomatose, zijn niet meer zichtbaar.
Ik wil graag duidelijk maken dat dr. Simoncini, toen ik hem vertelde dat ik me goed voelde, antwoordde: “Moge God ons bijstaan, Zuster. Ik zeg niets, alleen de controles kunnen ons iets vertellen. Ik kan niets garanderen. We zullen zien.”
Op 5 oktober bracht dr. Simoncini ons op de hoogte van de situatie. De radioloog, dr. [...], bevestigde na het bekijken van de CT-scan van de controle dat het gewenste resultaat was uitgebleven omdat er zich een intern abces had ontwikkeld.
Hij adviseerde de plaatsing van een nieuwe katheter, wat is uitgevoerd op 16 oktober 2002 door dr. […]. Sindsdien zet ik de behandeling met natriumbicarbonaat regelmatig voort. De verschillende chemisch-hematologische controles geven telkens betere waarden: van 125 van het ovariale CA antigeen (juni 2002) tot de huidige 49,70 op 7 maart 2003. Daarnaast geeft de CT-scan bij de controle van december 2002 aan dat de situatie ongewijzigd is sinds mei 2002.
Vanuit klinisch oogpunt verbeterde mijn toestand constant. Ik heb geen last meer van mijn darmen of lever, mijn bloeddruk is weer normaal, het oedeem van mijn enkels is verdwenen, evenals de algemene toestand van opgezwollenheid.
Ik weet dat er nog een lange weg te gaan is om de zekerheid van volledige regressie van de ziekte te krijgen. Dit wordt ook vaak gezegd door dr. Simoncini, die altijd voorzichtig blijft. Gezien de bereikte resultaten is er in elk geval hoop om, door hier constant aan te werken, tot een definitieve oplossing te komen.
Ik zou graag een wens uitspreken: als dr. Simoncini de mogelijkheid zou hebben om in een eigen kliniek te werken, zou hij veel andere kankerpatiënten kunnen helpen.
Ik dank God dat hij mij opnieuw het leven geeft en ook dr. Simoncini die het instrument in de handen van God was en mij te hulp is gekomen.