Een van de gemakkelijkst te behandelen tumoren is die van de maag, vanwege de gemakkelijk via orale weg bereikbare locatie. Patiënten die ik twintig jaar geleden heb behandeld, hebben nog lang geleefd, zonder verminkingen. Enkele van hen, onder wie een familielid, leven ook nu nog.
Toediening: 1 lepeltje natriumbicarbonaat in een glas water, een halfuur vóór het ontbijt en vóór het avondeten gedurende vijftien dagen, vervolgens alleen ’s ochtends gedurende nog eens dertig dagen, waarbij ervoor moet worden gezorgd dat de patiënt alle mogelijke houdingen aanneemt (op de buik, op de rug en op de zij), zodat de zouten in contact kunnen komen met het gehele slijmvlies van het orgaan.
Het kan soms gebeuren dat het tweemaal daags toedienen diarree veroorzaakt. Dit probleem kan doorgaans worden opgelost door de avonddosis over te slaan.
Over het algemeen verdwijnt na vijf tot tien dagen het bloed uit de ontlasting, begint de spijsvertering weer normaal te worden en neemt het zware gevoel af, met als gevolg dat de patiënt al snel in gewicht aan kan komen.
Dit is allemaal dus vrij eenvoudig wanneer het neoplasma, ook als dit groot is, beperkt blijft tot de maagwand en enkele lymfeklieren eromheen.
Maar in het geval dat het gaat om een aanzienlijke verspreiding in de aangrenzende structuren, vooral in de ligamenten, wordt maagkanker, doordat deze onmogelijk volledig bereikt kan worden, bijzonder moeilijk uit te roeien.De koloniën die niet in contact komen met het bicarbonaat in de maag, fungeren dan namelijk als verzamelplaats voor een sterkere proliferatie op die plaatsen waar ze niet kunnen worden aangevallen.Zij worden de referentieopstelling voor alle andere en worden in de strijd om overleving gesteund door de biochemisch solidaire elementen die de basis vormen voor de vorming en progressie van de massa’s.
Om dit concept te begrijpen, moeten we ons een groot web voorstellen dat bestaat uit grote aggregaten op de hoekpunten en rechtlijnige verbindingselementen die deze met elkaar verbinden en die fungeren als communicatiewegen tussen de cellen.
Wanneer een element, een aggregaat of een groot deel van de structuur wordt aangevallen, worden de alarmsignalen van de meest blootgestelde koloniën doorgegeven aan de koloniën die buiten de invloedssfeer van een toxische substantie blijven. Dit gebeurt op een zodanige wijze dat de verdedigingsreacties in werking kunnen worden gesteld en zij zonder beperkingen groter kunnen worden.
En dat niet alleen, want via het poreuze celnetwerk vindt er tevens een verplaatsing plaats van elementen uit de kern van elke cel naar de locatie waar geen gevaar is, met als resultaat dat en grotere concentratie van edele reproductieve structuren ongestoord kan werken en ook de tijd heeft om in genetisch opzicht te veranderen al naar gelang het soort schadelijke stof.
Zo wordt elke vorm van weerstand ontwikkeld tegen geneesmiddelen en andere verbindingen, met inbegrip van bicarbonaat, ook al moet voor dit laatste de aanpassing worden gezien als een weerstand tegen de lage doses die bij de behandeling worden gebruikt.
Het biologisch actieve netwerk verklaart dus de verschijnselen van communicatie en bescherming tussen aggregaten, cellen en sporen, ook wanneer deze zich ver van elkaar af bevinden. Dit verklaart tevens het mechanisme van de metastasen, die niets anders zijn dan nieuwe schimmelmassa’s die een orgaan hebben gekoloniseerd, nadat ze uit de moederhaard zijn vertrokken en daardoor zijn gevoed.
Als we veronderstellen dat het web zich heeft verspreid en veel organen heeft verzwakt, rijst de vraag waarom metastasen zich in gradaties voordoen, eerst in het ene orgaan en dan in een ander, en nog een ander enzovoort. De verklaring ligt in het feit dat, zolang een weefsel intact en krachtig, oftewel reactief is, een schimmelverspreiding niet mogelijk is; wanneer dit echter om de meest uiteenlopende redenen en vanwege het voortschrijden van de ziekte verzwakt, wordt dit op een bepaald moment makkelijker aanvalbaar en dus koloniseerbaar. Daarom zijn de belangrijkste oorzaken van metastasering nu juist de officiële behandelingen, omdat deze de weefsels zodanig letsel toebrengen dat deze weerloos worden voor de klauwen van de schimmels.
Als we teruggaan naar de maagkanker, wordt het minst toegankelijke punt voor de behandeling met bicarbonaat gevormd door de ligamenten, waar de verdediging en de regeneratie van de koloniën begint. Als er naast deze ook andere organen bij betrokken zijn, vooral de lever, dan wordt alles veel moeilijker.
Een maagtumor moet dus zo snel mogelijk en zo intens mogelijk worden behandeld, zodat deze volledig en voor eens en voor altijd wordt uitgeroeid, voordat hij erin slaagt zich te organiseren. Maar door een perigastrische katheter en een arteriële katheter in de tripus Halleri aan te brengen, via welke rechtstreeks bicarbonaat kan worden toegediend op de schimmelmassa’s, kan ook in gecompliceerde gevallen worden gezorgd voor een regressie van de ziekte.